Met 19 jaar was ik voor het eerst zwanger en dacht ik te weten hoe het is om zwanger te zijn. Met 36 jaar was ik zwanger van mijn tweede kind en begreep ik dat ik eigenlijk helemaal niets wist…
Fysiek
Na mijn eerste zwangerschap dacht ik te weten hoe het is om zwanger te zijn. In grote lijnen tenminste. Ik wist wel dat iedere zwangerschap verschilt, maar 16 jaar later begreep ik dat ik eigenlijk helemaal niets wist. De tweede zwangerschap was totaal niet te vergelijken met de eerste zwangerschap.
Kilo’s
Alleen al mijn toegenomen lichaamsgewicht… De exacte cijfers weet ik niet, maar bij mijn eerste zwangerschap kwam ik tussen de 10 en 15 kilo aan. Hoeveel ik bij de tweede zwangerschap ben aangekomen, weet ik niet want toen het wel erg veel werd, ben ik gestopt met wegen. Aangezien ik een half jaar na de bevalling nog ruim 10 kg boven mijn oorspronkelijke gewicht zit, zal het wel iets meer zijn geweest dan 10 á 15 kg. Ietsie…
Ook zonder weegschaal was dat wel duidelijk. Bij de eerste zwangerschap had ik een mooie buik, die voornamelijk zichtbaar was aan de voorkant. Bij de tweede zwangerschap was het zichtbaar aan alle kanten. Ik had een mega grote ronde toeter, maar ook aan mijn benen, kont en gezicht was de zwangerschap zichtbaar.
Kwaaltjes
Bij de eerste zwangerschap had ik nergens last van. Geen kwaaltjes, niets. Ja, ik was moe. Tenminste, ik dacht dat ik moe was. Totdat ik voor de tweede keer zwanger werd. Toen kreeg het woord ‘moe’ een nieuwe lading. En dat is sindsdien eigenlijk niet meer overgegaan. Ook de pijn in mijn onderrug is nog niet weg. Toen ik las dat je een jaar nodig hebt om te herstellen van een zwangerschap, voelde ik me begrepen. Ik hoef helemaal nog niet de oude te zijn, ik kan de tijd nemen om te herstellen. Die gedachte geeft me rust.
Mentaal
Rust, innerlijke rust, heb ik nu sowieso meer dan toen ik 20 was. Ik geloof dat dat komt doordat ik nu mentaal een stuk sterker ben dan toen. Dat was ook terug te zien bij de bevalling. Hoewel bevallen fysiek is, geloof ik dat de mentale benadering een hoop bepaalt.
Kalmte en rust
Bij de eerste bevalling had ik het niet meer. Ik had pijn, ik was moe en de pijn werd alleen maar heftiger en ik werd alleen maar meer moe. Ik kon de weeën niet opvangen en ik heb me een partij dramatisch gedaan. Daarom heb ik tijdens de tweede zwangerschap zwangerschapsyoga gevolgd. Die drama van de eerste bevalling wilde ik niet meer.
De tweede keer duurde de bevalling langer, maar was ik een stuk relaxter. Ik luisterde naar mijn lichaam en handelde daarnaar (wat er toe heeft geleid dat ik heel de bevalling staand heb doorgebracht) Ik wist dat de pijn tijdelijk was, dat iedere wee me dichter bij ons kind bracht en dat het belangrijk was dat ik kalm bleef en rustig bleef ademen.
Beïnvloedbaar
Gelukkig sta ik nu een stuk sterker in mijn schoenen dan met mijn 20ste. Man, wat was ik toen nog kwetsbaar en beïnvloedbaar. Begrijp me niet verkeerd, ook nu word ik beïnvloed door anderen. Alleen maak ik hier nu veel bewustere keuzes in. Ik kies er voor om me zoveel mogelijk te laten beïnvloeden door mensen die het beste in me naar boven halen.
Ik laat me niet zomaar meer iets wijsmaken en durf veel meer uit te gaan van mijn eigen mening. Of dat nou gebaseerd is op feiten of mijn eigen gevoel, en ongeacht wat een ander er van vindt. Ik heb nu veel meer een idee van hoe ik invulling wil geven aan het ouderschap en draag dat ook meer uit. Ik geloof meer in mezelf en ik denk dat het belangrijk is om dat door te geven aan je kinderen: geloof in jezelf en leer van anderen.
