Het 50-dingen boek dat wij ontwikkelden om het buitenspelen van kinderen te stimuleren, wordt veel gekocht door opa’s en oma’s. Hierdoor raak ik vaak in gesprek met opa’s en kwam ik er achter dat meerdere opa’s hun rol van opa als tweede kans zien. In hun vaderschap waren zij veel afwezig, voor hun werk. Gepensioneerde opa’s zien de kans om tijd door te brengen met kleinkinderen en samen leuke dingen te ondernemen. Iets wat ze als vader hebben gemist. Zo mooi, maar tegelijkertijd best triest.
Ouderschapsverlof
Sinds het jaar 1997 heb je als ouder recht op ouderschapsverlof. Tot je kind acht jaar is, kun je 26 keer jouw aantal wekelijkse arbeidsuren opnemen. Zo werkte ik voor mijn zwangerschap 32 uur per week. Totdat Noura acht jaar is, heb ik dus recht op 26 x 32 uur = 832 uur.
Het verlof is wel onbetaald. Tenminste, wettelijk gezien hoeft de werkgever jouw verlofuren niet te betalen. Sommige bedrijven kiezen er wel voor om een percentage van de verlofuren te betalen. De organisatie waar ik voor werk, doet dat ook. In principe mag de werkgever een aanvraag voor ouderschapsverlof niet weigeren. Tenzij er zwaarwegende bedrijfsbelangen zijn.
Vaders en ouderschapsverlof
De regeling voor ouderschapsverlof geldt per kind en per ouder. Dus ook voor vaders. Toch heb ik het idee dat een hoop vaders zich bezwaard voelen om ouderschapsverlof aan te vragen. Dat blijkt ook wel uit cijfers van het Centraal Bureau voor de Statistiek. In 2017 maakte 11% van de vaders gebruik van ouderschapsverlof. Een groot gedeelte van de vaders dat geen gebruik maakte van ouderschapsverlof, gaf aan hier wel behoefte aan te hebben. Zij maakten geen gebruik van hun recht omdat het financieel niet haalbaar was, omdat het werk het niet toeliet of omdat collega’s onnodig belast zouden worden.
En dat vind ik dan sneu. Zijn dit de vaders die als opa voor een tweede kans gaan?
