Volgende week gaat Noura voor het eerst naar de kinderopvang, om te wennen. En dat zal inderdaad wennen worden. Niet zozeer voor Noura, maar vooral voor mama.
Oriëntatie
Toen Marcel en ik ons tijdens de zwangerschap oriënteerden op kinderopvang, moest ik na ons eerste bezoek aan een locatie huilen. De gedachte dat ik mijn kleine baby daar straks naartoe moet brengen, vond ik verschrikkelijk. Ik kon niet tegen dat moedergevoel ingaan, dus bedacht ik alle mogelijke manieren om nooit meer buiten de deur te hoeven werken. Zodat zij voor altijd lekker dicht bij mij kan blijven.
Gelukkig ging het bezoek aan de volgende kinderopvang beter. Hier voelde het goed en liep ik met een positief gevoel naar buiten. Hier durf ik mijn baby met vertrouwen naartoe te brengen.
Weer aan het werk
Over een paar weken is mijn zwangerschapsverlof voorbij en moet ik weer aan het werk. Per week neem ik 8 uur ouderschapsverlof op, dus voor een jaar ga ik 24 uur per week werken in plaats van 32 uur. Daarvan gaat Noura twee dagen per week naar de kinderopvang.
Hoewel ik vertrouwen heb in de leidsters van de kinderopvang vind ik het best lastig om Noura achter te laten. Natuurlijk laat ik haar niet echt achter, maar zo voelt het wel een beetje. Sinds mijn zwangerschap heb ik haar bijna continu bij me gehad. Weer gaan werken wordt dus een lesje loslaten voor mij.
Iets voor mezelf
De eerste keer dat ik haar naar de opvang breng, zal wel janken worden. Voor mij. Haar zal het niet zoveel doen. Ik heb besloten dat ik er toch een positieve ervaring van ga maken. Ik ga iets voor mezelf doen. Iets waar ik niet aan toe kom als ik met haar ben. Een massage of pedicure. Misschien ga ik wel naar huis om weer eens lekker ongestoord te slapen…
