Er is niets mooier dan moeder zijn, maar het ouderschap is niet alleen rozengeur en maneschijn. Het vraagt ook veel van je en kan erg vermoeiend zijn. Sommige dagen (en nachten) vragen net iets meer van je…
(Ont)spanning
Laatst had ik mijn eerste yogales: adem en ontspanning. Tijdens de les voelde ik dat mijn onderrug nog gevoelig was van mijn bezoek aan de fysio die middag. Vervelend, ik dacht dat het best goed ging met mijn rug.
Ik voelde ook hoe gespannen mijn schouders waren. Daar schrok ik wel een beetje van. Ik had niet door dat ik zoveel spanning in mijn lijf had.
Bij de ontspanningsoefening verdween alle drukte uit mijn hoofd en voelde ik een rust die ik lang niet had ervaren. Heerlijk.
Dit moet nog en dat moet nog
Thuisgekomen was het vrijwel direct gedaan met de rust. Marcel was Noura een flesje aan het geven en moest zijn ei kwijt over zijn super-papa uurtje. De was en de vaat moesten gedaan worden. En in no time overheerste het gevoel van “dit moet nog en dat moet nog”. Toen ik naar bed wilde gaan, realiseerde ik me dat ik nog moest kolven. Helemaal vergeten!
15x moe
Eenmaal in bed brak ik. Alle vermoeidheid kwam er uit en het enige dat ik kon doen, was huilen. Wat was ik moe.
Moe van de gebroken nachten. Moe van de was waar maar geen einde aan komt, laat staan die verdomde strijk. Moe van het eten dat iedere avond weer op tafel moet staan. Moe van de plant die zijn bladeren verliest, omdat ik weer eens vergeten ben om water te geven. Moe van die klote vaat die zichzelf niet oplost. Moe van het eeuwige kolven. Moe dat ik mijn partner moet vertellen dat ik al drie nachten slecht slaap, terwijl een collega direct ziet dat de nacht zwaar was. Moe van het dubbele gevoel dat ik mezelf onaantrekkelijk vind, maar tegelijk trots ben op wat mijn lichaam heeft bereikt. Moe van de leugen die ik vertel als iemand me aankijkt en vraagt of het wel te doen is allemaal. Moe, moe, moe.
Lag ik eindelijk in bed, kon ik niet slapen omdat ik moest huilen. Huilen omdat ik moe was. Ik leek verdorie wel een baby.
Ik mag niet klagen
Normaal gesproken spreek ik dit niet uit als iemand vraagt hoe het gaat. Ik vind dat ik niet mag klagen. Ik heb de mooiste baby die er is en ik wist van tevoren dat de vermoeidheid er bij hoort. Daar komt bij dat ik tenminste een partner heb die zijn best doet om een steentje bij te dragen. Dus laat ik nou niet ondankbaar overkomen.
Maar ik kan er niet omheen dat ik niet altijd geniet van het moederschap. Begrijp me niet verkeerd, het merendeel van de tijd geniet ik enorm. Ik heb het slaapgebrek er echt voor over. Maar soms ben ik gesloopt en voel ik me alleen. Ik moet dan even mij ei kwijt. Dus bij deze.
