Het is best onwerkelijk om een kind van 16 jaar te hebben. Zes-tien jaar. Dat klinkt bijna volwassen. Kun je nagaan hoe onwerkelijk het klinkt om tegenwoordig te zeggen dat mijn zoon werkt. Heel bijzonder deze nieuwe fase, waarin hij een bijbaantje heeft.
Luiheid als kunstvorm
Bradley is lui. Ja, ik val maar direct met de deur in huis. Ik probeerde een mildere manier te bedenken, maar laat het maar gewoon duidelijk zijn. Bradley is lui, net als vele leeftijdsgenoten. Bijzonder is wel dat Bradley er trots op is dat hij lui is. Hij verkondigt het vol trots aan de wereld en weet luiheid tot een kunst te verheffen.
Het was dus ook niet zo dat Bradley stond te springen om een bijbaantje te zoeken. Wij (ik, Marcel, oom, opa, …) probeerden hem al een tijdje te stimuleren om op zoek te gaan naar een baantje. Bradley reageerde dan met een ja-die-eigenlijk-nee-betekent en maakte er verder geen werk van.
Van passief zoeken naar actief zoeken
Er kwam een moment dat hij toch wel een beetje begon in te zien dat een bijbaantje misschien wel handig zou zijn. Hij wil meer dingen ondernemen met vrienden, hij is wat merkbewuster en wat meer bezig met kleding en hij wilt sparen voor zijn autorijbewijs. Dus hij ging ervoor: hij solliciteerde bij een lokale pizzeria om als bezorger aan de slag te gaan. En daar bleef het bij.
Na een maand was ik er wel een beetje klaar mee en zei ik dat ik van hem verwachtte dat als hij klaar zou zijn met zijn examens, hij in ieder geval één keer per week ergens solliciteert. Na wat gemopper en gedoe, probeerde hij het toch ook maar ergens anders. En daar werd hij aangenomen als bezorger, nog voordat zijn examens voorbij waren.
Avonturen van een bezorger
Nu heb ik dus een zestienjarige werkende zoon. Als hij uit zijn werk komt, heeft hij vaak honger als een paard en een hoop te vertellen. Fooi blijkt bijvoorbeeld niet echt iets van deze tijd te zijn. Veel mensen betalen via iDeal en hebben geen geld in huis. Zo moest hij een keer in een flat bezorgen, op de elfde verdieping. De lift was kapot, dus hij moest de trap nemen. Bij het overhandigen van het eten, werd de deur direct dichtgegooid. Geen cent fooi na elf verdiepingen omhoog te zijn gelopen.
Of dat hij me vertelde over zijn collega’s. De meesten zijn wat ouder dan hij, zo’n 18 jaar. Die jongens blowen en hebben het over hun bezoekjes aan de coffeeshop. Bradley heeft (nog) geen interesse in drank en drugs. Zijn vrienden zijn daar ook niet mee bezig en dat is als ouder best geruststellend. Het was dus wel even slikken dat hij nu meer geconfronteerd wordt met jongeren die andere keuzes maken. Maar daar komen we niet onderuit, hij zal daar mee moeten leren omgaan.
