Toen mijn zoon (Bradley) 11 jaar was, liet hij mij weten dat hij bij zijn vader wilde wonen. Ik had dat zien aankomen. Hij keek altijd al enorm op tegen zijn vader. Toch was het heel moeilijk om het ook daadwerkelijk uit zijn mond te horen. Ik wilde hem graag dicht bij me houden.
Mannelijk rolmodel
Het voelde alsof ik een slechte moeder was en hij niet meer bij mij wilde zijn. Maar het ging niet om mij. Mijn kleine jongen ging de leeftijd tegemoet waarin hij een man werd. Ik begreep best dat hij meer tijd wilde doorbrengen met zijn vader. Zijn vader is tenslotte zijn belangrijkste mannelijke rolmodel. Dus ik zette mijn eigen gevoel opzij.
Veranderingen
Na gesprekken met Bradley, zijn vader en stiefmoeder besloten we dat Bradley na het afronden van de basisschool bij hen zou intrekken. We kozen hiervoor omdat hij dan sowieso de verandering van basisschool naar voortgezet onderwijs zou meemaken. Laten we wel wezen, hij zou een hoop veranderingen tegemoet gaan: ander gezin, andere leefomgeving, andere buurtkinderen, andere school, enzovoort.
Gemis
Inmiddels zit hij in zijn examenjaar en is het bijna vier jaar geleden dat hij bij zijn vader ging wonen.
Hoewel ik er mee akkoord ging dat Bradley bij zijn vader ging wonen, vond ik het erg moeilijk. Terwijl ik dit schrijf, merk ik dat ik nog steeds moeite heb om het te beschrijven. Het is niet te omschrijven wat het met mij heeft gedaan.
Je kunt je voorstellen dat het als moeder pijnlijk is om niet meer de dagelijkse zorg te hebben voor je kind. Om de dag niet samen te beginnen. Om bij het avondeten niet samen de dag door te nemen. Natuurlijk kun je met elkaar bellen, maar dat is niet hetzelfde als in elkaars gezelschap zijn. Mijn huis voelde niet meer als thuis.
Thuis
Inmiddels ben ik blij met waar we staan. Bradley is nu 16 jaar en reist makkelijker heen en weer. Hij is zeer regelmatig bij ons. Hij sport hier en is hier begonnen aan een bijbaantje. Als ik thuiskom, voelt het weer als thuiskomen.
Ook al vond ik het heel moeilijk om hier mee om te gaan, ik sta nog steeds achter mijn keuze. Voor Bradley is dit belangrijk geweest voor de relatie met zijn vader. En ik moet zeggen dat ik trots op hem ben dat hij de stap zette.
