Met zijn allen zitten we in de rouwzaal van de begraafplaats. Vandaag wordt mijn oma begraven. Ik ben verdrietig en zenuwachtig. Verdrietig omdat we erbij stil staan dat ze er echt niet meer is en zenuwachtig omdat ik nog iets over haar ga vertellen.

Generatie

Toch ga ik iets over haar vertellen. Juist omdat het nu kan en mooi is om een herinnering te delen met anderen.  Op het moment dat ik voor iedereen sta, breek ik en kom ik niet uit mijn woorden. Gelukkig komt mijn vader naast mij staan en kan ik mij herpakken. Na de dienst begeleiden wij onze oma naar haar laatste rustplaats en nemen we afscheid van haar. Mijn oma was de enige oma die mijn man en ik nog hadden. Wat betekent dat onze ouders nu de oudste generatie zijn in onze familie. Ik merk aan mijzelf dat ik daar niet teveel bij wil stilstaan, maar ik kan er niet omheen. Het hebben van een opa en oma voelde ook altijd wel heel veilig, net of het altijd zo zou blijven. Nu we in de afgelopen twee jaar vier keer afscheid hebben genomen van een opa of oma, weten we helemaal dat de dood bij het leven hoort. Maar nu het moment daar is dat ze er echt allemaal niet meer zijn, is dat misschien nog moeilijker. Er is een generatie weg.

Vasthouden

Het liefst zou ik mijn ouders voor altijd vasthouden en bij mij houden. Ik kan mij geen leven voorstellen zonder hen. Ze zijn er altijd en dat hou ik ook graag zo. Daarnaast is er ook het feit dat we ouder worden. Wij hebben zelf ook twee dochters en onze ouders zijn ook al opa en oma. Opeens komt de sterfelijkheid van het leven wel heel dichtbij.  Ik zit te denken aan alles wat ik nog met mijn ouders zou willen meemaken. Dat ik voor mijn dochters hoop dat ze hun opa’s en oma’s nog lang mogen kennen en van hen mogen genieten. Ik hoop dat het contact met onze ouders goed blijft en we, als het zover is, op een goede manier afscheid kunnen nemen van elkaar. Dat we elkaar recht in de ogen kunnen kijken en mogen zeggen dat we van elkaar houden. Dat wil ik ook meegeven aan onze dochters, dat hun opa’s en oma’s belangrijk voor hen zijn. Mooie herinneringen mogen ons dan troost bieden.

Verbonden

Wat betreft mijn oma… Er zijn veel mooie herinneringen van momenten die ik met haar heb meegemaakt. Ondanks dat ze niet altijd de makkelijkste was. Toch hielden we van haar en zullen we haar missen, net als onze andere opa’s en oma’s. Uiteindelijk zullen zij altijd met ons verbonden blijven en blijven bestaan in onze herinnering.

4 mei

Mijn opa’s en oma’s leefden tijdens de Tweede Wereldoorlog. Aankomende vrijdag mogen we ook stilstaan bij mensen die, onder andere in deze periode, zijn omgekomen. Ik word er altijd stil van als ik bedenk hoeveel mensen er gestreden hebben voor vrijheid, hoeveel families geliefden (hebben) moeten missen. Mijn opa’s en oma’s zijn niet meer hier om erbij stil te staan, maar ik kan dat nog wel doen. Ik zal dan denken aan alle mensen die zijn omgekomen en aan de oorlogen die er nu zijn met alle slachtoffers die daarbij vallen. Op dat moment zal ik ook zeker denken aan de geliefden die ik mis, ook aan oma.

Ik ben vrijdag 2 minuten stil. Jij ook?