Nog niet zo lang geleden zijn Marcel en ik vader en moeder geworden van Noura. Ik was al langer moeder, van Bradley. Al 16 jaar. Voordat Marcel en ik een aantal jaar geleden gingen samenwonen, was mijn gezin jarenlang een eenoudergezin. Als je dan gaat samenwonen en het niet meer alleen hoeft te doen/voor het zeggen hebt in je huishouding, is dat best even wennen.

Alleen

Toen ik zonder partner was, vond ik het pittig om het allemaal alleen te doen. Niet alleen de huishouding e.d. maar vooral om geen partner te hebben om mee te sparren. Niet iemand aan wie je ’s avonds je verhaal kwijt kan en met wie je overleg voert over kwesties in het gezin. Begrijp me niet verkeerd, ik had wel mensen om me heen waarmee ik kon praten. Maar een familielid of vriend(in) is niet hetzelfde als een partner aan je zijde. Al is het alleen al omdat het gezin met partner een gedeelde verantwoordelijkheid is.

Samen

Die gedeelde verantwoordelijkheid zorgt er gelijk voor dat overleg vaak wel op zijn plaats is. Toen ik de enige volwassene in het gezin was, hoefde ik met niemand te overleggen. Besluiten nam ik zelf, in mijn eentje. Nu bespreken we één en ander als er dingen geregeld moeten worden. Dingen als financiële zaken, huishoudelijke dingen of opvoedkundige kwesties. Ik denk dat ik daar het meest aan heb moeten wennen, dat beslissingen voortaan samen genomen worden.

Vrijheid

Voor sommige vrouwen is dat een reden om alleenstaande ouder te blijven. Zij zijn er zo aan gewend om niet hoeven overleggen, om alles zelf te beslissen. Ik heb meerdere vrouwen horen zeggen dat ze het wel best vinden zo, dat zij geen zin hebben in een man die zich overal tegenaan bemoeit. Dat voelt voor die vrouwen als een stukje vrijheid die zij inleveren.

Zelf heb ik het idee dat ik nu beter tot mijn recht kom. Met Marcel als partner kom ik ook weer wat meer aan mezelf toe. Dat komt doordat we de verantwoordelijkheden delen. Niet alles komt op mijn schouders terecht. En het doet een mens gewoon goed om de dagelijkse bezigheden te bespreken met een gelijkgestemde.

Aftasten en aanpassen

Natuurlijk hebben we ons moeten aanpassen. Bradley en ik zijn bijvoorbeeld beiden geen ochtendmensen. Wij hebben tijd nodig om wakker te worden en kunnen het niet waarderen als mensen voor die tijd honderduit tegen ons aan praten. Toen we met zijn tweeën woonden, waren we wat dat betreft dus goed op elkaar afgestemd. Marcel is ’s ochtends wel direct het mannetje en schroomt niet om aan de ontbijttafel hele verhalen op te hangen en 1.500 vragen te stellen. Nu weet hij wel beter en geeft hij ons eerst de tijd om wakker te worden.

Andersom heb ik mijn communicatie aangepast. Over het algemeen ben ik in mijn communicatie kort maar krachtig. Met Marcel heb ik geleerd om meer woorden te gebruiken en minder emotie.

De verandering vroeg om wat aanpassingen van ieder gezinslid, maar ik geloof dat we er allemaal beter van zijn geworden. Completer.