Vier keer 40 km wandelen. Wie doet dat?? Ik dus. Dit jaar liep ik hem voor het eerst: de Nijmeegse Vierdaagse. Waarom ik hem liep? Dat vroeg ik mezelf ook regelmatig af tijdens het wandelen.
Al een paar jaar stoeide ik met het idee om een keer de Nijmeegse Vierdaagse te wandelen. Ik hoorde verhalen over hoe bijzonder die Vierdaagse wel niet is, dat het één groot feest is. Dat wilde ik ook ervaren. Je weet pas echt hoe het is als je het hebt ervaren.
Inschrijving
Dus ik schreef me in voor de Vierdaagse van 2018. Omdat het aantal inschrijvingen hoger lag dan het aantal beschikbare startbewijzen, nam ik deel aan een loting. Helaas was ik uitgeloot en kon ik dus niet deelnemen aan de Vierdaagse. Achteraf bleek dat goed uit te komen, vanwege mijn zwangerschap.
Voor de Vierdaagse van 2019 pakte ik het anders aan. Je bent namelijk verzekerd van deelname als je inschrijft via Via Vierdaagse. Dat is een voorbereidingsprogramma voor mensen die de Nijmeegse Vierdaagse nog niet eerder hebben uitgelopen. Dus toen de inschrijving van Via Vierdaagse van start ging, zat ik klaar achter mijn laptop en zorgde ik dat ik er op tijd bij was. Ik schreef me in voor de Nijmeegse Vierdaagse.
Voorbereidingen
In december 2018 beviel ik van Noura. In januari 2019 pakte ik het wandelen weer op en bouwde ik rustig op vanaf 5 km. Voor de lange afstanden, die ik in de weekenden liep, volgde ik het trainingsschema van Via Vierdaagse. Op een gegeven moment liepen de afstanden aardig op en was ik dus ook langer onderweg.
Toen ik met afstanden van 30 km zo’n 6 uur onderweg was, begon ik ook vroeger met wandelen. Anders had ik niets meer aan mijn dag en moest Marcel de volledige zorg voor Noura op zich nemen. Dat vond ik niet eerlijk. Dus ik zette mijn wekker om 05.00 uur, werkte ik mijn ontbijt naar binnen terwijl ik kolfde, en probeerde ik om 06.00 uur de deur uit te gaan. Heel heftig voor iemand die geen ochtendmens is en gebroken nachten heeft vanwege een baby die niet doorslaapt. Maar hey, je moet er iets voor over hebben.
Verblijf
De dag voordat de Vierdaagse begon, bracht Marcel mij naar Nijmegen. Ik moest mijn startbewijs ophalen en maakte kennis met het gastgezin waar ik verbleef tijdens de Vierdaagse. Annemarie woont al vele jaren in Nijmegen en verzorgde mij tijdens mijn verblijf. Zij stelde een slaapkamer voor mij beschikbaar en verzorgde mijn eten. ’s Ochtend was de tafel voor me gedekt en ’s avonds maakte ze voedzame maaltijden klaar. Dankzij Annemarie kreeg ik de voedingsstoffen binnen die ik nodig had om 160 km te wandelen. Ik had er niet aan moeten denken om na 40 km wandelen zelf mijn eten te verzorgen. Dat had niks geworden.
Introvert en 44.000 mensen
Man, wat vond ik het spannend. Ik geloof dat ik van tevoren twee weken in spanning heb gezeten. Ik wist niet wat ik kon verwachten van de Vierdaagse, alleen dat het zwaar zou zijn. Ik zag er ook wel tegenop. Zou ik het wel halen?
Ik wist dat ik met veel mensen liep, meer dan 44.000 mensen. Maar van tevoren ik kon me er geen voorstelling van maken wat wandelen met 44.000 mensen nou eigenlijk inhoudt. Ik kwam er dus achter dat dat inhoudt dat je blij bent als je je armen eens kunt strekken zonder iemand aan te raken. Dat er altijd wel iemand in de buurt is om mee te praten. Dat als je ook maar een beetje voelt dat je binnenkort naar het toilet moet, je bij het eerstvolgende toilet direct in de rij moet gaan staan. Een toilet in zicht betekent niet dat je eindelijk kunt, je zult nog even moeten wachten. Ik kwam er ook achter dat als je met zo veel mensen loopt, je niet even van de linkerkant van het pad naar de rechterkant loopt. Nee, dan loop je mensen voor de voeten en is de kans groot dat mensen op je hielen staan. Dus ook voor het oversteken van het pad, moet je de tijd nemen.
Ik ben een introvert persoon en van tevoren wist ik niet hoe ik het zou vinden om met zo’n enorme massa op pad te zijn en om zo veel mensen langs de kant te zien. Nu heb ik wel momenten gehad dat ik moeite had met de drukte, als ik moe was en er doorheen zat. Maar eigenlijk heb ik er vooral heel veel uit gehaald. Op momenten dat ik het zwaar had, liet ik me meenemen door de stoet. Ik liet de stoet leidend zijn en liet de boel verder over me heen komen. En de energie van de mensen aan de kant is gewoon hartverwarmend. Van ’s ochtends tot ’s middags heb ik high fives, positieve woorden en snacks mogen aannemen. Zo enorm hartelijk. Daar krijg je energie van.
Kolven
Noura krijgt nog borstvoeding en ik was niet van plan om daar mee te stoppen. Dus enkele maanden voor de Vierdaagse begon ik met het invriezen van afgekolfde borstvoeding. Tijdens de Vierdaagse kolfde ik ook. Ik zocht dan een rustig plekje op (ja, dat is mogelijk met zo veel mensen) en gebruikte een voedingsdoek om mezelf te bedekken. Dat ging prima. Een enkeling had door dat ik aan het kolven was. Alleen vrouwen trouwens. De afgekolfde melk gooide ik weg. Ik kolfde puur om de borstvoeding op gang te houden.
Het verloop van 160 km
Op dag 1 was ik op de helft voordat ik er erg in had. Op dag 2 duurde de werkelijkheid veel langer dan in mijn hoofd. Het viel me telkens tegen hoe ver ik pas was. Dag 3 vond ik fysiek zwaar, vanwege de heuvels en de warmte. Maar mentaal was ik een stuk sterker dan de dag ervoor. Dag 4 was ik me er van bewust dat het de laatste dag was dat ik onderdeel was van zo’n bijzondere gebeurtenis. Ik genoot nog een laatste dag van alle positiviteit om me heen. De laatste loodjes wegen wel het zwaarst en bij de laatste 10 km zat ik er helemaal doorheen.
Je begrijpt dat ik zo enorm blij en opgelucht was toen ik de finish naderde. En trots. Trots dat ik 160 km had gewandeld. Maar ook zo blij en opgelucht dat ik mijn schoenen uit kon doen.
